Αγάντα καπετάνισσα
Για την Τόνια μ' όλη μου την αγάπη Πετάχτηκα ένα βράδυ μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου και φώναξα "αγάντα καπετάνισσα" ν' ακουστεί ίσα με την Κάρυστο....να κρατήσει το χέρι της Τόνιας που περνάει τώρα το Ρουβίκωνα του δικού της πόνου. Θυμήθηκα εκείνη την όμορφη φωτογραφία της να κολυμπάει στο Δημοσάρη ..... Ματώνει η ψυχή μου που τη σκέφτομαι και θέλω να της χαρίσω λίγα λόγια καρδιάς αλλά οι λέξεις ξεφεύγουν ανυπόταχτες και κάνουν τις δικές τους ρίμες... Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πονάς πολύ βλέποντας πολυαγαπημένα πρόσωπα να φεύγουν.... Οι ώρες που αποχαιρετάς τον άνθρωπό σου, είτε είναι γονιός, είτε σύντροφος, έχουν τη στυφή γεύση της στάχτης. Τότε που βηματίζεις νευρικά στους σιωπηλούς διαδρόμους ενός νοσοκομείου.. Τότε που καπνίζεις μόνος στο σκοτεινό σαλόνι περίεργες ώρες .... Είναι οι ώρες εκείνες που νοιώθεις ανήμπορος να κάνεις το παραμικρό, να αντιστρέψεις την προδιαγεγραμμένη πορεία προς το επέκεινα κι απλά μένεις εκεί, πετρωμένος.....