Στο γιο μου ......

Σήμερα ο γιός μου έχει τα γενέθλιά του...

Γίνεται 31 .....
Κι εγώ κάθομαι εδώ κι αναρωτιέμαι πώς πέρασαν τόσα χρόνια ... σαν νερό... σαν αέρας..
Υπέροχα χρόνια γιατί υπήρχε για μένα ο Γιώργος μου, το σταθερό σημείο της ζωής και η ελπίδα μου ....

Οι συνηθισμένες ευχές δεν αρκούν σε μια μάνα..
Πολύχρονος, υγιής, ευτυχισμένος είναι πράγματα που ευχόμαστε στους αγαπημένους μας.. όμως τώρα που θέλω να ευχηθώ στο παιδί μου δεν υπάρχουν τα λόγια που περιγράφουν το νόημα, το σχήμα, το άρωμα αυτής της αγάπης.... της μητρικής....

Ολο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως πιο πολύ απ' οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου νοιώθω μάνα του Γιώργου ..
Θάθελα να μπορούσα να σκεπάσω με τα φτερά μου αυτό το μοναδικό για μένα πλάσμα, να μην τ' αγγίξει σκληρά ούτε ο άνεμος... όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό...
Κι αν δεν έχω τόσο μεγάλα φτερά... να τα βρω! Να κάνω πράγματα γι' αυτόν πέρα απ' όσα μπορώ, πέρα απ' αυτά που γίνονται ανθρώπινα απλά και μόνο για να τον βλέπω ευτυχισμένο.
Εκείνο που παρακαλώ είναι να πετάει με τα δικά του φτερά πάντα προς το φως και να μη γίνω ποτέ εμπόδιο, έστω κι από αγάπη, στα σχέδιά του. Γιατί η ζωή του ανήκει ολοκληρωτικά και πρέπει να είναι ελεύθερος, υπεύθυνος και δημιουργικός, χωρίς βαρίδια στα πόδια από λάθος πρακτικές και εξαρτήσεις. Και δυστυχώς όλοι μας, όσο προοδευτικοί άνθρωποι κι αν είμαστε, κάνουμε λάθη ίσως από υπέρμετρη αγάπη που πληγώνουν και στεναχωρούν τα παιδιά μας και νοιώθουν καμμιά φορά ότι δεν πιστεύουμε σ' αυτά.
Είμαι ευγνώμων στο γιο μου γιατί πάντα στάθηκε ένας αληθινός φίλος για μένα, πιο πολύ από γιός. Και του χρωστάω πολλά. Είναι ένας άνθρωπος με υπέροχη καρδιά και δύναμη, με βαθειά αίσθηση του δικαίου, με δυνατή κι ανεπηρρέαστη κρίση που δεν χαρίζεται, με άποψη και αισθητική πολύ πέρα του μέσου όρου, με χαρίσματα που εύχομαι να τον βγάλουν παλλικάρι στη ζωή.
Κυρίως είναι ένας πολύ καλύτερος άνθρωπος από μένα....και τον καμαρώνω.
Οι λόγοι είναι πολλοί που αφήνω έτσι να ξεχειλίζει η ευαισθησία μου και ίσως γίνομαι γραφική. Ισως γιατί όταν γέννησα το Γιώργο μου ήμουν μια χαρούμενη φοιτήτρια 22 χρονών, ίσως γιατί τάφερε η μοίρα έτσι που χώρισαν οι δρόμοι μας με τον πατέρα του πάρα πολύ νωρίς κι έτσι ο Γιώργος κι εγώ μεγαλώναμε μαζί. Εγώ μεγάλωνα αυτόν κι αυτός εμένα.
Είχα δίπλα μου όμως βράχους αγάπης και στήριξης τους γονείς μου που μεγάλωναν δυο παιδιά με λατρεία πραγματική .... Είχα δίπλα μου την Αριστέα, τη νονά του Γιώργου μου, σε κάθε βήμα από την νέα μητρότητα και τα μυστήριά της μέχρι τη συνειδητοποίηση της νέας ζωής και της ένταξής μου ξανά σ' αυτήν, με δεδομένες τις δυσκολίες που γεννά πάντα η ατίθαση προσωπικότητά μου και η απύθμενη ευαισθησία μου...
Ολα αυτά δεν ήταν πάντα εύκολα .. αλλά ήταν τελικά συναρπαστικά.
Ακατάλυτη, βαθειά, προαιώνια που βγαίνει από κάθε ίνα της φθαρτής μας ύπαρξης και αγγίζει τ' άστρα και το Θεό είναι η αγάπη μας προς τα παιδιά μας. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής.
Η μάνα μου, που ήταν η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς προσφοράς και της αγάπης, μου είπε λίγο πριν κλείσει τα μάτια της : "Σ' αγαπώ μέχρι το Θεό παιδί μου. Δεν μετριέται η αγάπη μου για σένα", λόγια που θα ηχούν στ' αυτιά μου σαν ευλογία μέχρι να κλείσω κι εγώ τα μάτια μου και θέλω να λέω τα ίδια στο παιδί μου.
Να μ' αξιώσει η μοίρα να διατηρώ το μυαλό μου στο κεφάλι μου όσο ζω και να μην κουράσω σε τίποτα το παιδί μου. Να το βλέπω να προκόβει στη ζωή, να είναι χαρούμενος, να κάνει τη δική του ευτυχισμένη οικογένεια γιατί είναι κι αυτός μοναχοπαίδι σαν κι εμένα κι αυτό είναι ένας καϋμός ....
Να μένω πίσω ... και να τον κοιτάω να προχωράει στους δρόμους που θα χαράζει...
Αυτό θέλω...
Κι αν στη ζωή μου έχω κάνει κάτι καλό σε κάποιον άνθρωπο, ότι κι αν είναι αυτό, θέλω αυτό το καλό να γίνει το φως στη ζωή του παιδιού μου..
Αυτό θέλω....

Χρόνια πολλά αγόρι μου !!!