Αγάντα καπετάνισσα

Για την Τόνια μ' όλη μου την αγάπη

Πετάχτηκα ένα βράδυ μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου και φώναξα "αγάντα καπετάνισσα" ν' ακουστεί ίσα με την Κάρυστο....να κρατήσει το χέρι της Τόνιας που περνάει τώρα το Ρουβίκωνα του δικού της πόνου.

Θυμήθηκα εκείνη την όμορφη φωτογραφία της να κολυμπάει στο Δημοσάρη .....

Ματώνει η ψυχή μου που τη σκέφτομαι και θέλω να της χαρίσω λίγα λόγια καρδιάς αλλά οι λέξεις ξεφεύγουν ανυπόταχτες και κάνουν τις δικές τους ρίμες...

Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πονάς πολύ βλέποντας πολυαγαπημένα πρόσωπα να φεύγουν....

Οι ώρες που αποχαιρετάς τον άνθρωπό σου, είτε είναι γονιός, είτε σύντροφος, έχουν τη στυφή γεύση της στάχτης.

Τότε που βηματίζεις νευρικά στους σιωπηλούς διαδρόμους ενός νοσοκομείου..

Τότε που καπνίζεις μόνος στο σκοτεινό σαλόνι περίεργες ώρες ....

Είναι οι ώρες εκείνες που νοιώθεις ανήμπορος να κάνεις το παραμικρό, να αντιστρέψεις την προδιαγεγραμμένη πορεία προς το επέκεινα κι απλά μένεις εκεί, πετρωμένος... σαν θεατής ενός "χρονικού προαναγγελθέντος θανάτου " συνειδητοποιώντας τον εκκωφαντικό ήχο της σιωπής.

Είναι οι ώρες που κοιτάς με λατρεία το αγαπημένο πρόσωπο που αργοσβήνει, τα χέρια του πάνω στο λευκό σεντόνι, τα κλειστά ήρεμα βλέφαρα, την κανονική ακόμα αναπνοή και όλη σου η ζωή γίνεται ένα μ' αυτές τις ανάσες σαν να τις μετράς με αγωνία μη χάσεις ούτε μια... όσες μπορείς να μετρήσεις ακόμα..

Είναι οι ώρες που κονταροχτυπιέσαι με τον πόνο ...

Τον πόνο του αγαπημένου σου και θες να βγεις πάνω απ' αυτόν, δυνατός, προστάτης στέριος ....

Τον πόνο το δικό σου, τον άγριο, και θες να σκύψεις ως τη γη να κλάψεις με τις ώρες να στερέψει το δάκρυ ως να μην έχει άλλο.....

Κι ύστερα απλά ξαναγυρνάς να στρώσεις το σεντόνι πιο όμορφα, να περιποιηθείς τον αγαπημένο σου, να του δώσεις ένα κουταλάκι νερό...μια σταλιά ζωής .... κι ένα χαμόγελο καθησυχαστικό....

Λες καμμιά φορά πως δεν μπορεί, θα γίνει ένα θαύμα και θα ξαναβρούν όλα το ρυθμό τους, θα ξαναγυρίσει η ζωή και το χαμόγελο ... κι όμως ξέρεις .....

Ξέρεις .... κι όμως πιάνεσαι από λέξεις, από σκέψεις, απ΄την ελπίδα .... απ' αυτή την ελπίδα που έχεις μόνη παρηγοριά...

Αναρωτιέσαι πώς έφτασαν όλα ως εδώ

Ετούτη είν' άραγε η ζωή; Γέλια, χαρές, έρωτες, γάμοι, παιδιά, ένοιες, αγωνίες, γλέντια... τούτη είν' η ζωή μωρέ;  

Σκύβεις ξανά  να μετρήσεις τις ανάσες, να ψηλαφίσεις το σφυγμό της ζωής που παλεύει...

Ουρλιάζεις μέσα σου βουβά....σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό....

Τούτη είναι η ώρα που άλλοι βρίσκουν το Θεό κι άλλοι τον χάνουν πια για πάντα .....

Ωρα υπέρτατη !

Βουλιάζεις στον πόνο και πάλι σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς γύρω σου τον κόσμο ....

Οι δυνατοί ζουν και τον πόνο δυνατά, λένε ...

Τον αρπάζουν και τον κοιτάνε κατάματα....

Τον τραγουδάνε ...

Τον ζωγραφίζουν με λόγια και με χρώματα ..... μέσα στο χρόνο που όλα τα γαληνεύει, όλα τα καθυποτάζει αργά, νομοτελειακά ....

Κι όλα τα κάνει να χαμογελούν ξανά  ..... στη ζωή που αέναα έρχεται στα καινούργια πράσινα φυλλαράκια των δέντρων, στα δροσερά μπουμπούκια της αυλής, στα τρυφερά πρόσωπα των παιδιών, στις καρδιές και τα χέρια των φίλων που σ' αγαπούν .......