Συνεχίζουμε το δρόμο με συνείδηση και ελπίδα : Αποχαιρετισμός

Ηταν μια ιδιαίτερη μέρα για μένα σήμερα και ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας.

Σήμερα είχαμε μια μεγάλη γιορτή στο σχολείο που αποφοίτησα, την Σχολή Ουρσουλινών Ψυχικού, για να αποχαιρετήσουμε δύο μοναχές Ουρσουλίνες που αποσύρονται πλέον στην Εστία τους στη Γαλλία σε πολύ μεγάλη ηλικία και ύστερα από 40 χρόνια στην Ελλάδα σε έργα διδασκαλίας, εκπαίδευσης και φιλανθρωπίας.

Εντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα στο μεγάλο θέατρο της Σχολής και συναντήσεις με πρόσωπα αγαπημένα και πολύτιμα που μας διαμόρφωσαν και με τόσες εκατοντάδες συναπόφοιτες και μέλη της κοινότητας αυτής η οποία δεν είναι ένα σχολείο για "ψώνια της καλής κοινωνίας" όπως ίσως φαντάζονται κάποιοι, ούτε ένα ακόμα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο όπου αρκεί να έχεις λεφτά για να μπεις, αλλά μια μεγάλη παγκόσμια κοινότητα καθολικών μοναχών και παιδιών ορθόδοξων και καθολικών που από τον 16ο αιώνα μορφώνονται με βάση τις αρχές του SERVIAM δηλαδή της ατέλειωτης και συνεχούς προσφοράς προς τον συνάνθρωπο ανεξάρτητα από δόγμα, θρησκεία, χρώμα, πολιτισμό.

Στην Ελλάδα το πρώτο σχολείο ιδρύθηκε το 1704 στην Νάξο, αργότερα συνέχισε παράλληλα και στην Τήνο και από το 1960 μέχρι σήμερα αδιάλλειπτα στο Ψυχικό. Μέχρι το 1994 επί σχεδόν 300 χρόνια η εκπαίδευση απευθυνόταν αποκλειστικά σε κορίτσια για να τα προετοιμάσει τυπικά και ουσιαστικά για τον ρόλο των μορφωμένων γυναικών που επιτυγχάνουν στον στίβο της οικογένειας, της κοινωνίας και αργότερα του επαγγέλματος.
Από το 1994 το σχολείο άνοιξε τις πύλες του και στα αγόρια όπως έγινε σε όλο τον κόσμο με απόφαση του Τάγματος των Ουρσουλινών Μοναχών που γνωρίζουν να ακολουθούν την πρόοδο με φρόνηση, λογική και δυναμισμό. Οι πολύ μεγάλες επιτυχίες της Σχολής αυτής στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά ιδρύματα σε ποσοστό σχεδόν 100% είναι μόνο ο ένας τομέας της δραστηριότητας γιατί στόχος δεν είναι η απόκτηση πτυχίων αλλά η διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων με σεβασμό στον Ανθρωπο, τη Φύση και το Θεό. 

To SERVIAM που είναι το έμβλημα του σχολείου και του Τάγματος των Ουρσουλινών Μοναχών είναι μια λατινική λέξη και σημαίνει "ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΩ".

Η ζωή και το έργο των Ουρσουλινών είναι βασισμένο αποκλειστικά πάνω στην Προσφορά στον Ανθρωπο μέσα από ένα τεράστιο και καθημερινό έργο φιλανθρωπίας σε όλο τον κόσμο και στην πρότυπη εκπαίδευση των νέων μέσα από την διαδικασία του "Κάθε παιδί είναι μοναδικό". Αυτό, σε όλες και όλους εμάς τους απόφοιτους μας έχει γίνει ουσία ζωής, είτε είμαστε ορθόδοξοι, είτε καθολικοί σε όλο τον κόσμο.

Σαν πρώην δήμαρχος Στυρέων ευχαριστώ για μια ακόμα φορά για όσα η Κοινότητα αυτή προσέφερε απλόχερα, όταν το ζήτησα, στον δοκιμαζόμενο από τις πυρκαγιές δήμο μας (υλικό εξοπλισμό, αυτοκίνητο 4Χ4 κλπ).

Θα σας μεταφέρω ένα μήνυμα της Soeur Marie Christine, μιας από τις δύο αδελφές που αποχαιρετήσαμε σήμερα, η οποία είναι 95 ετών και συνεχίζει να έχει το ίδιο λαμπερό χαμόγελο.... Είπε λοιπόν κλείνοντας την ομιλίας της : "Nous continuons la route avec conscience et espoir : Συνεχίζουμε το δρόμο με συνείδηση και ελπίδα"
H πιο συγκινητική στιγμή νομίζω ήταν εκείνη που η Soeur Marie Christine έκανε αναφορά σε όλες εκείνες τις Αδελφές που άφησαν την σφραγίδα τους στο Σχολείο μας και το αποτύπωμά τους στην ψυχή μας που τόσο πολύ μας αγάπησαν και τόσα πολλά μας πρόσφεραν με καλωσύνη, υπομονή, επιμονή και ηρεμία και σήμερα από το balcon du ciel (μπαλκόνι του ουρανού) συμμετείχαν στη χαρά μας, όπως εμείς πιστεύουμε. 

Στη φιλοσοφία των Ουρσουλινών δεν υπάρχει ΘΛΙΨΗ, υπάρχει μια συνεχής ευαγγελική χαρά για κάθε μέρα, ακόμα και αν οι λύπες, τα προβλήματα, οι ανάγκες μας δοκιμάζουν. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι φεύγουν κι αν οι πίκρες χτυπάνε την πόρτα μας, εμείς επιμένουμε να δοξάζουμε το Θεό για όσα μας στέλνει και να προσφέρουμε κάθε βοήθεια στους συνανθρώπους μας που την έχουν ανάγκη. Δεν περιχαρακωνόμαστε στο πρόβλημά μας, δεν το κάνουμε σημαία της ζωής μας. Βρίσκουμε τη χαρά μέσα από την προσφορά στον συνάνθρωπο σε οποιαδήποτε μορφή μπορεί αυτή να παρασχεθεί. 

Τι ωραίο και ελπιδοφόρο να ακούς μια χαμογελαστή γυναίκα 95 ετών να σου λέει : "ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ"

Εζησα 12 χρόνια και γαλουχήθηκα σ' αυτό το σχολείο και μετά από μένα φοίτησε και ο γιός μου. Πήραμε αυτές τις αρχές της χαράς και της προσφοράς και ελπίζω να τις υπηρετούμε πάντα.

Αυτή η εσωτερική χαρά με συντροφεύει πάντα, ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα της ζωής μου, γιατί έμαθα να σκέπτομαι ότι υπάρχουν πάντα άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πιο μεγάλα προβλήματα από μένα και ίσως χρειάζονται τη δική μου βοήθεια ......

Αυτά τα λίγα λόγια ίσως ερμηνεύσουν τη στάση ζωής, τις επιλογές και τα πιστεύω μου σε κάποιους ανθρώπους που με γνώρισαν μέσα από διάφορες διαδικασίες τα τελευταία χρόνια. Νοιώθω πραγματικά ευτυχής και γεμάτη εσωτερική δύναμη με όσα έμαθα εκεί και ευγνωμονώ τους γονείς μου που μου εξασφάλισαν αυτή τη δυνατότητα από επιλογή τους.

Σοφία Μούτσου