Περί εφεδρείας και άλλων ..δαιμονίων

Απεργώ κι εγώ όπως όλος ο κόσμος σήμερα με την γενική απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Εχοντας λοιπόν λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο, κάνω ίσως ενστικτωδώς μερικούς συνειρμούς.

Οταν δεν είσαι αργόσχολος τυχοδιώκτης ή παρατρεχάμενος πολιτικών γραφείων, αλλά έχεις μια καρριέρα σχεδόν τριάντα χρόνων πίσω σου με σκληρή δουλειά και συνέπεια, σήμερα νοιώθεις πολύ άσχημα.

Για τα εργασιακά κατοχυρωμένα δικαιώματα που βλέπεις να καταρρέουν, για την ανασφάλεια που καλλιεργείται πλέον μάλλον τεχνηέντως, για όσα πίστευες σταθερά στην εργασιακή σου ζωή και χάνονται σιγά-σιγά, για τους άνεργους που αυξάνονται καθημερινά.

Για τους ανθρώπους που, αφού το Δημόσιο τους έστιψε τόσα χρόνια παίρνοντας την δραστηριότητα και την προσφορά τους, ξαφνικά τους πετάει "σαν την τρίχα από το ζυμάρι", λες και ήταν αυτοί το πρόβλημα. Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο και πιο ανάλγητο μέτρο από την εφεδρεία που εφαρμόστηκε στους δημοσίους υπαλλήλους.

Επειδή το ανεγκέφαλο κράτος δεν μπορεί να μαζέψει τη μεγάλη φοροδιαφυγή των απατεώνων μεγαλοκαρχαριών πετάει άρον - άρον στη σύνταξη πείνας ανθρώπους με μόρφωση, με καρριέρα, με οικογένειες, που τους έχει σκληρά φορολογήσει τόσα χρόνια και τους κάνει να νοιώθουν "άδειοι" όπως είπε κάποιος στην τηλεόραση και νομίζω βρήκε την πιο σωστή λέξη.

Για τους φίλους σου με ζηλευτή καρριέρα που βλέπεις να βγαίνουν στη εφεδρεία λυπάσαι και ταυτόχρονα κάνεις το σταυρό σου που δεν είσαι ανάμεσα σ' αυτούς.

Θυμάμαι τη χαρά των γονέων μου όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο και διορίστηκα αμέσως στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης το 1983. Καμάρωναν που όλα τελείωσαν γρήγορα και σωστά όπως έλεγε η μάνα μου που σαν τυπική εκπαιδευτικός ήθελε τάξη και οργάνωση στη ζωή μας. Μεγάλη υπόθεση η εργασιακή αποκατάσταση. Θυμάμαι τον πρώτο μισθό μέσα στον λευκό φάκελλο που τον ξόδεψα όλο για δωράκια και αηδιούλες που μου έδωσαν μεγάλη χαρά και την άλλη μέρα δεν είχα φράγκο.

Μέσα σ' όλα αυτά κι ο γιός μου έξι μηνών μωράκι. Ολα γρήγορα κι όλα μαζί, φοιτήτρια και μωρομάνα κι ύστερα η ορκωμοσία στη μεγάλη αίθουσα τελετών του Εθνικού και Καποδιστριακού με το μωρό αγκαλιά και την οικογένεια συγκινημένη να βγάζει φωτογραφίες. Αμέσως μετά ο διορισμός το ίδιο καλοκαίρι στο Υπουργείο. Χαρές και πανηγύρια και οικογενειακά τραπεζώματα της μητέρας που σνομπάριζα όπως όλοι οι νέοι !

Σήμερα εικοσιοχτώ και μισό χρόνια συμπληρωμένα στο ελληνικό Δημόσιο και οι αναμνήσεις χιλιάδες. Στιγμές ευχάριστες, δύσκολες, όμορφες. Υπερωρίες, δουλειά τρελή στο Υπουργείο, στη Διεθνή Αστυνομική Συνεργασία, στα συνέδρια και στις Βρυξέλλες. Μετά οι αποσπάσεις στο Υπουργείο Προεδρίας το 84 και στο Υπουργείο Μεταφορών το 85, τόσες εμπειρίες, τόσες γνωριμίες. Στις δύο ελληνικές προεδρίες του 86 και του 94 στα μέσα και στα έξω πλέον, τόσες ευθύνες και τόσα ξενύχτια για να είναι τέλειο το εργασιακό αποτέλεσμα που απαιτούσε η υπηρεσία, δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Αψογος υπηρεσιακός φάκελλος, άνοδος και έπαινοι. Ταυτόχρονα κι ένα ρημάδι μεταπτυχιακό που μου έτρωγε ώρες απ' αυτές που δεν είχα, επιμορφώσεις, σεμινάρια. Είχα βλέπεις και την πετριά της "δια βίου μάθησης" που ακόμα δεν λέει να μ' αφήσει.

Υστερα η μετάταξη στο Υπουργείο Παιδείας το 95 και η πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη να διδάξω. Τριανταπέντε χρονών γυναίκα κι όμως αγωνιούσα εγώ πιο πολύ απ' τα παιδιά. Θυμάμαι τις χαρές και τις εκπλήξεις, την απίστευτη συγκίνηση από τη σχέση με τα παιδιά, την πιο αθώα και ανιδιοτελή σχέση που υπάρχει στη ζωή. Το πρώτο θεατρικό που ανέβασα στο σχολείο, παραμονές Χριστουγέννων του 95, "Τα χριστούγεννα του τεμπέλη" και να βλέπεις τα γυμνασιόπαιδα να ρουφάνε τη μαγεία του Παπαδιαμάντη σαν να τον ήξεραν από πάντα. Να μιλάς για την άλωση της Κωνσταντινούπολης τέσσερεις ολόκληρες μέρες και να μην κουράζονται να ρωτάνε....Να σε παίρνει η νύχτα στο απογευματινό με την Γ' Λυκείου στην Φιλοσοφία, να μιλάς περί "Αισθητικής". Να μην ακούς το κουδούνι κι αυτά τα άτιμα να μην κουνιούνται από τη θέση τους να βγούνε έξω. Να βλέπεις την αγάπη και τον θαυμασμό στα μάτια τους και να θέλεις να τους δώσεις όλη την ψυχή σου, όση έχεις κι ότι δεν έχεις να ψάξεις να το βρεις για να τους το δώσεις. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος γι' αυτά που ξεκινάνε τη ζωή τους και σε κοιτάνε στα μάτια .

Πενταήμερες αλησμόνητες εκδρομές με τα Λύκεια και αναμένες φωτιές με κιθάρα στις παραλίες. Πλακωμοί και ξυλοδαρμοί και να μπαίνεις στη μέση να τα χωρίζεις, εξομολογήσεις για τους πρώτους έρωτές τους που "κυρία δεν θα τον ξεχάσω ποτέ" και να τρέχεις να βρεις χάπι για το στομάχι τους τα ξημερώματα. Παρελάσεις, αποκριάτικα πάρτυ, γλέντια με τους συλλόγους των συναδέλφων, βαθμολογίες, αγωνίες, πανελλήνιες εξετάσεις και επιτηρήσεις. Ενα νέο ενδιαφέρον η λογοτεχνική μετάφραση που ξανακάθισα πάλι στα θρανία δυο χρόνια, και νέες ξένες γλώσσες ισπανικά και τούρκικα.

Η δημαρχία μου ήταν μια συνειδητή και δύσκολη επιλογή γιατί ήθελα και πίστευα ότι μπορούσα να προσφέρω κάποια πράγματα στον τόπο μου.

Αυτή η δημαρχία ήταν σκληρή δουλειά, η πιο σκληρή απ' όλες γιατί σε βάζει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου κάθε μέρα. Ιδιαίτερα όταν είσαι γυναίκα σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία που δεν σε ξέρει καλά, που δεν σε είδε παιδί να πας στο σχολείο, που δεν φαντάζεται και δεν την άφορά άλλωστε τι σκέφτεσαι και τι ζητάς. Οταν είσαι γυναίκα που δεν ξέρεις να πίνεις τσίπουρα στα καφενεία και που δεν ξέρεις να παίζεις πρέφα. Οταν είσαι γυναίκα και αντιμετωπίζεις τη μεγαλύτερη καταστροφή του τόπου στις πυρκαγιές του 2007 με 90.000 στρέμματα καμένης γης. Οταν σ΄ένα μικρό δήμο χωρίς υποδομές και εξοπλισμό εξελίσσεται μια τεράστια καταστροφή που δεν προβλέπεται και δεν ελέγχεται. Οταν αρχίζεις τα πάντα από την αρχή για να μπορέσεις να βάλεις μια υποτυπώδη τάξη στα δίκτυα ύδρευσης που καταστράφηκαν, στα χιλιόμετρα αγροτικών δρόμων που έκλεισαν, στα ποτάμια, στις αγροτικές ζημιές, σε όσα τραγικά συνέβησαν σ΄αυτό τον όμορφο τόπο.
Οταν είσαι δήμαρχος σου ζητάνε συνέχεια να κάνεις, να ενεργείς, να αποφασίζεις εσύ γι' αυτούς. Είναι ο χώρος της καθημερινής άσκησης της εξουσίας και της αντιμετώπισης όχι θεωρητικών αλλά πρακτικών προβλημάτων. Και η αντιπολίτευση να σε εγκαλεί απλώς γιατί δεν σε συγχωρεί που της πήρες τις εκλογές.

Οταν σπάνε οι σωλήνες του νερού τον Δεκαπενταύγουστο και τα Νέα Στύρα βουλιάζουν από κόσμο πρέπει να βρεις άμεση λύση γιατί ο κόσμος θέλει νερό κι όχι φιλοσοφίες. Οταν δεν υπάρχει χώρος να πέσουν τα λύμματα εσύ πρέπει να δώσεις λύση για να μην τρέχουν στους δρόμους. Οταν δεν έχεις εργάτες να κάνεις τους καθαρισμούς και όλο το χαμαλίκι που χρειάζεται, ο κόσμος σου φωνάζεις να πάρεις όποιον βρεις και μετά να ψάχνεις να βρεις τρόπο να τον πληρώσεις. Οταν πιάσει φωτιά η χωματερή να φυλάς σκοπιά γιατί δεν έχεις άλλον. Εσύ μ΄ έναν κατάκοπο υπάλληλο που κοιμάται στο τιμόνι. Αν δεν έχεις φυλάξει σκοπιά τη νύχτα σε χωματερή που καίγεται δεν ξέρεις τίποτα.

Στην αυτοδιοίκηση για να ξεπεράσεις τη γραφειοκρατία και να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις όλοι σου λένε "κόψε το λαιμό σου" κι εσύ πρέπει να τον κόψεις. Δεν λέω και τίποτα καινούργιο, αυτά τα ξέρουν όλοι, ειδικά στα μικρά μέρη.
Μέσα σ' όλα και η διαχείρηση των αποριμμάτων, η Προεδρία του Συνδέσμου, οι κόντρες, οι γκρίνιες, οι αναβολές, οι ενορχηστρωμένες αντιδράσεις. Εκατοντάδες ώρες από τη ζωή σου για να βρεις πού θα πάνε τα απορίματα αυτουνού που σου φωνάζει "όχι εδώ". 

Ακόμα κι όταν κουράζεσαι κι όταν η ψυχή σου φουσκώνει κι όταν κάνεις λάθη κι όταν αδικείς άθελά σου αλλά κι όταν νοιώθεις ότι αδικείσαι, ξέρεις ότι κανείς άλλος δεν φταίει παρά μόνο εσύ. Κανείς δεν στο επέβαλλε. Η ευθύνη είναι μόνο δική σου γιατί εσύ έχεις επιλέξει να βγεις από την καλά οργανωμένη και εξαιρετικά τακτοποιημένη ζωή σου και να εμπλακείς στα κοινά που έχουν περισσότερες λύπες παρά χαρές. Οχι για όλους βέβαια, όχι για τους ¨επαγγελματίες πολιτικούς. Μόνο για τους μοναχικούς που παλεύουν όπως μπορούν και όπως ξέρουν και δεν έχουν "σόγια" και "πλάτες" για στήριγμα οι πίκρες αλλά και οι δυσκολίες είναι περισσότερες. Υπάρχουν όμως και μοναδικές ανεκτίμητες χαρές ειδικά όταν βλέπεις πώς οι προσπάθειές σου αντιμετωπίζονται θετικά από τον κόσμο.

Οταν δεν είσαι το προϊόν μιας πολιτικής συναλλαγής και το αποτέλεσμα διαφόρων συμμαχιών, περίεργων καμμιά φορά, έχεις παράλληλα και το μεγάλο προνόμιο να βλέπεις με άλλα μάτια, από άλλη οπτική τις καταστάσεις. 

Οσα πράγματα έχουν γίνει με τη δική σου συμβολή σε γεμίζουν καθαρή χαρά και ξέρεις πώς, ότι κι αν λένε οι αντίπαλοί σου, αυτά βρίσκονται στον τόπο αυτό από σένα, από τη δική σου επιμονή, προσπάθεια, ιδέα. Εσύ μόνο ξέρεις πόσοι κόποι και προσπάθειες χρειάστηκαν για όσα οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα. Εσύ μόνο ξέρεις πόσο έχεις ξενυχτήσει δουλεύοντας, πόσα ξημερώματα σε βρήκαν αποκαμωμένο στον καναπέ του γραφείου. Το ξέρουν και μερικοί άλλοι, οι πιο κοντινοί. Κι οι υπάλληλοι που σε βρήκαν το άλλο πρωϊ.

Ολα αυτά σε κάνουν πιο δυνατό και πιο σοφό. Βλέπεις τη μικροψυχία και την αντιπαρέρχεσαι, ξέρεις τη σκοπιμότητα και την ξεπερνάς, γνωρίζεις τα πρόσωπα και τα αφήνεις να λένε τα δικά τους.
Ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι και πόση υποκρισία κρύβεται σε πράξεις και λόγια άλλων.
Ξέρεις γιατί κάποιοι δεν μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια.

Ξέρεις ποιος έχει ανέβει τρέχοντας τα σκαλιά του δημαρχείου για να εξασφαλίσει τη στήριξή σου.  Ξέρεις ποιον έχεις βοηθήσει με την παρουσία σου αλλά και με την απουσία σου.
Ξέρεις ποιός προσπαθεί να σε βλάψει και γιατί το κάνει.
Ξέρεις ποιος είναι εκτός πραγματικότητας και ποιος εκμεταλλεύεται καταστάσεις.
Η σιωπή είναι η μόνη απάντηση στη γελοιότητα, είπε ο Μπέρναρντ Σω.

Εμαθες πια ότι "Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται", αλλά έμαθες και τους αληθινούς, ανεκτίμητους φίλους. Αυτούς τους πολύτιμους ανθρώπους χωρίς τους οποίους δεν θα είχες κάνει τίποτα, όσο κι αν προσπαθούσες.
Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να τους αναφέρω γιατί νομίζω ότι έτσι μπορώ να τους δώσω κάτι από τα πολλά που τους χρωστάω. Τον άντρα μου που στάθηκε βράχος δίπλα μου, το γιο μου που μου πρόσφερε πολύτιμα χρόνια από τη δική του ζωή για να κάνω εγώ πράξη τα όνειρά μου. Τον Κυριάκο που δεν με άφησε λεπτό μόνη στα δύσκολα, τη Δήμητρα, την Ελένη, τη Λίζα που η κάθε μια τους έδωσε με την ψυχή της ότι καλύτερο είχε στο γραφείο μου. Το Στράτη που αφιερώθηκε και δούλεψε σκληρά για τον πολιτισμό με εξαιρετικά αποτελέσματα. Την Κατερίνα Τ. και τη Σοφία Μ. για την μεγάλη προσφορά τους στις φωτιές και όχι μόνο. Τον Βαγγέλη και τη Σοφία για τη στήριξή τους. Τους δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους μου που μαζί πορευτήκαμε και αντιμετωπίσαμε δυσκολίες καμμιά φορά ανυπέρβλητες. Ξέρω ότι όλοι τους προσπάθησαν πολύ ο καθένας όπως πίστευε και όπως ήξερε. Τους δημοτικούς υπαλλήλους και τους εξωτερικούς συνεργάτες για τη φιλότιμη δουλειά τους. Τον φίλο μου τον Κώστα για όλα !
Αν κάποιον πίκρανα, έγινε άθελά μου και λυπάμαι πολύ γι' αυτό
Είναι καλό να σκέφτεσαι με αλήθεια ψυχής !!! 

Ετσι περπατάς με δύναμη μπροστά γιατί αυτά που έγιναν με τη δική σου παρέμβαση δεν μπορεί κανείς να τα βγάλει από την ψυχή σου αλλά ούτε και να τα ακυρώσει από τον τόπο. Θα μένουν πάντα εκεί. Αυτά είναι ο δικός σου μυστικός κήπος που σε ξεκουράζει και σε γιατρεύει, ειδικά όταν είσαι γυναίκα. Οι γυναίκες μέσα από τις ευαισθησίες τους είναι πολύ δυνατές !

Τώρα με την επιστροφή στην κανονική ζωή της οικογένειας, την επάνοδο στην υπηρεσία και στις υπόλοιπες ενασχολήσεις μου βλέπω το δύσκολο γενικό αλλά και εργασιακό κλίμα που υπάρχει στα πρόσωπα φίλων, γνωστών και συναδέλφων και θλίβομαι βαθειά. Ολοι ζούμε την ίδια κατάσταση. Η ανασφάλεια είναι το πιο χαρακτηριστικό από όλα τα συμπτώματα αυτής της κρίσης. Η ανασφάλεια είναι αυτό που μας καλλιεργούν για να είμαστε πιο πειθαρχικοί και λιγώτερο μαχητικοί.

Οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις  είναι ο κοινός τόπος που συναντιόμαστε όλοι πλέον, η κοινή συνισταμένη των νέων κοινωνικών αγώνων που η δική μου η γενιά τουλάχιστον δεν είχε φανταστεί ότι θα ζούσε αφού περάσαμε τα πιο δημιουργικά μας χρόνια σ' ένα κράτος που διατηρούσε σε μεγάλο βαθμό τον αυτοσεβασμό του κι αυτό είχε την αντανάκλασή του στον τρόπο που εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζαμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Ολες οι κοινωνίες αντιμετώπισαν κρίσεις που οδήγησαν στις αναγκαίες μετεξελίξεις. Ομως οι δυσκολίες που επιφέρουν αυτές οι κρίσεις νομοτελειακά ξεπερνούνται κάποτε και το ταξίδι της ζωής πάντα συνεχίζεται φέρνοντας μαζί του καινούργια ενδιαφέροντα πράγματα.

Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κρίση είναι με ρεαλισμό και δυναμισμό γιατί αλλοίμονο αν τους αφήσουμε να βάλουν τη ίδια μας τη ζωή μας στην ...εφεδρεία !

Η ψυχή μας, ο αυτοσεβασμός μας, η οικογένειά μας, οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας εμπιστεύονται αλλά και οι γενιές που θάρθουν, αξίζουν τον καλύτερο αγώνα. Με .. εφεδρείες δυνατές και πηγές ανεξάντλητες αυτά που ο καθένας μας κατάκτησε στη ζωή του.

Εκ βάθους ψυχής

Σοφία

Μάριος Φραγκούλης :  "τον εαυτό του παιδί"

Αφιερωμένο στον γιο μου για όσα πολύτιμα κάθε μέρα με μαθαίνει...