Τι αστείο που είναι το facebook...

Μπαίνω συνήθως αργά το βράδυ, μαζεύω διάφορα, διαβάζω άλλα, βάζω φωτογραφίες πάντα τραβηγμένες από μένα, σχολιάζω.... ότι κάνει ο μέσος χρήστης δηλαδή. Επειδή τέτοιες ώρες δεν είναι και για βαρειά φιλοσοφία, λέμε διάφορα με φίλους ξενύχτες...
Την ίδια ώρα βλέπεις μέσα κι άλλους ανθρώπους. Κάποιους που αγαπάς, κάποιους που μοιράζεσαι σκέψεις, κι άλλους, που αν και "φίλοι", δεν λές ούτε καλησπέρα γιατί κι αν την πεις χαμένη θα πάει...
Κι όμως είναι τόσο κοντά, λες έτσι θα κάνω να τους αγγίξω.
Ξέρω ότι μπαίνουν και διαβάζουν το προφίλ, ανοίγουν το ιστολόγιο, ψάχνουν με περιέργεια ώρες ώρες και είμαι βέβαιη ότι θα ήθελαν πολύ να γράψουν κάτι...
Είναι αυτοί οι τύποι που δεν σε διαγράφουν έτσι απλά για να μπορούν να βλέπουν τη δραστηριότητά σου.
Η μπάρα των "φίλων" είναι τελικά ένα πολύ περίεργο πράγμα.
Η πράσινη τελίτσα της μου θυμίζει εκείνα τα φωτάκια που αφήνουμε αναμένα τη νύχτα στο σπίτι, μην τυχόν και ξυπνήσει το μωρό και φοβηθεί.

Τι αστείο που είναι τελικά το facebook !!!