Χοντρός - Λιγνός σε νέες περιπέτειες

Κάθε φορά που γράφω άρθρα που ενοχλούν κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους και τυχαίνει αυτά να δημοσιεύονται σε άλλα blogs πετάγεται μέσ' στη μέση ένα ντουέτο ανώνυμων σχολιαστών που εμένα μου θυμίζει πολύ 2 συγκεκριμένους τύπους. Κι όχι μόνο σ' εμένα αλλά σε πολλούς θυμίζει τα ίδια συγκεκριμένα άτομα. 

Αλλά το ντουέτο αυτό, άντρες και οι δυο και ενήλικες, είναι πολύ προσεκτικό. Δεν σχολιάζουν ποτέ στο δικό μου blog τα άρθρα μου, ούτε στο facebook. Προφανώς, φοβούνται μπας και ανακαλυφθεί η ταυτότητά τους. Σχολιάζουν όμως με θρησκευτική συνέπεια και προσήλωση κάθε φορά που τα άρθρα μου δημοσιεύονται αλλού, εννοώ πάντα σε blogs της περιοχής μας. 

Δεν ξέρουν όμως ότι η ταυτότητά τους είναι τόσο εμφανής όσο και το τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια. Η υστερία που βγάζουν τα γραπτά τους κραυγάζει από μακρυά ότι είναι άτομα νευρωτικά και γενικώς αποτυχημένα, μίζερα και προβληματικά. Γιατί ποιός άνθρωπος που έχει να κάνει κάτι στη ζωή του σχολιάζει κάθε φορά ότι λέει μια πρώην δήμαρχος που στο κάτω - κάτω πρώην είναι και πόση σημασία να δώσει κανείς στα λόγια της όταν ο κόσμος καίγεται με τόσα προβλήματα. 

Ας πούμε τον ένα "το χοντρό κουκουρούκου" και τον άλλο " το νευρασθενικό ρακούν" γιατί αυτές οι λέξεις τους περιγράφουν. Οι τύποι αυτοί πετάγονται σταθερά με απίστευτο συγχρονισμό και πάντα με διαφορά 15 -20 λεπτών ο ένας με τον άλλον (αφού τηλεφωνηθούν πρώτα προφανώς σε στύλ : έγραψε πάλι η ηλίθια ή κάπως έτσι (γιατί το ηλίθια μου κάνει πολύ πολιτισμένο γι' αυτούς), έγραψα εγώ, μπες και γράψε κι εσύ). Εχουν μεταξύ τους μια σχέση πατρονίας και νοιώθουν πολύ ανασφαλείς ο ένας χωρίς τον άλλον, γιαυτό και πάνε χέρι - χέρι. 

Μόλις γράψω λοιπόν πρώτα μπαίνει το "νευρασθενικό ρακούν" αιμοχαρές και αιμοδιψές και ζητάει "αίμα στην αρένα", γράφοντας ότι του έρθει στο ομολογουμένως προβληματικό κεφάλι του και στην διαφαινόμενη συμπλεγματική ψυχοσύνθεσή του. Αυτό το "ρακούν" είναι αξιολύπητο πραγματικά. Μάλλον δεν θα έχει κάτι άλλο να παίξει και μου φαίνεται σαν την μικρή Ελένη που δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της, που έλεγε και το παιδικό τραγουδάκι.  

Μετά από λίγο συμπληρώνει το "χοντρό κουκουρούκου", λίγο πιο κομψά και καμμιά φορά γράφει και greeklish για να μπερδέψει τα πράγματα. Αυτό το "χοντρό κουκουρούκου" το καϋμένο έχει μια σχέση υποτέλειας προς το "νευρασθενικό ρακούν" και φαίνεται ότι γράφει για να μην του χαλάσει το χατήρι, για να του δείξει πόσο αφοσιωμένος είναι και να απολαμβάνει την εύνοιά του με ότι αυτή συνεπάγεται.

Ψιλοαργόσχολοι οι τύποι, ή με τίποτα δουλειές χωρίς σφιχτό ωράριο ο ένας, καθόλου δουλειά ο άλλος. Ψυχοσύνθεση τραμπουκάκου και οι δυο από καταπιεσμένα παιδικά χρόνια κι έναν έντονο επαρχωτισμό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως κακό. Ο τρόμος  που τα παραλύει και τα δυο; Μα, το να μην καταλάβει κανείς τον "άξεστο βλάχαρο" που κουβαλάνε σαν κατάρα μέσα τους. Γι΄αυτό και αυτοπροβάλλονται ως "καλλιεργημένα" τα ταλαίπωρα. 

Πάντως εγώ τα έχω κατασυμπαθήσει αυτά τα δυο. Τόσο που άμα δεν σχολιάσουν μια φορά πραγματικά μου λείπουν.
Η πλάκα είναι ότι και οι δυο ξέρουν ότι τους ξέρω. Κι όχι μόνο εγώ.  

Φτού να μη βασκαθούνε !!!

Κι ένα βίντεο αφιερωμένο στον Χοντρό και τον Λιγνό της δικής μας ιστορίας