Οταν τα παιδιά ντρέπονται για τους γονείς τους...

Διάβασα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη της Δρ. Eleanne Duant Καθηγήτριας Ψυχιατρικής σε αμερικανικό πανεπιστήμιο.
Εκεί αναφέρεται ότι το αίσθημα της ντροπής που βιώνουν τα παιδιά από σοβαρές αντικοινωνικές συμπεριφορές των γονέων τους , όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία, η έντονη βωμολοχία, ο αλκοολισμός, η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, οι εξωσυζυγικές σχέσεις των γονέων και η διάλυση της οικογένειας,  τα τραυματίζει βαθύτατα και συνήθως τα ωθεί στην κοινωνική απομόνωση και ταυτόχρονη ανάπτυξη αντικοινωνικής και συχνά παραβατικής συμπεριφοράς που τα συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή τους.
Ιδιαίτερη βαρύτητα έδινε η μελέτη αυτή στο θέμα του αλκοολισμού των γονέων. Τα παιδιά που βλέπουν  τους γονείς να βρίσκονται υπό την επήρρεια αλκοόλ αναπτύσσουν ένα έντονο αίσθημα κατωτερότητας έναντι των φίλων τους και έχουν έντονη την ανάγκη επιβεβαίωσης της προσωπικότητάς τους κατά την εφηβεία και την ενήλικη ζωή.
Κάποιοι έφηβοι αναπτύσσουν έντονο το αίσθημα της ντροπής για το οικογενειακό τους περιβάλλον επειδή αυτό δεν ταιριάζει με των φίλων τους που ενδεχομένως θαυμάζουν ή ακόμα και με τους στόχους που θέτει ο έφηβος στη ζωή του.΄
Ομως επειδή τα παιδιά φυσιολογικά αγαπούν πολύ τους γονείς τους όταν συνειδητοποιούν ότι οι δικοί τους γονείς δεν λειτουργούν σωστά, πληγώνονται και διχάζονται.
Οπως αναφέρεται στη μελέτη, ένας ενήλικος άνθρωπος με έντονα και παράλογα "θέλω", με απόλυτες απόψεις και ισχυρές τάσεις αυτοπροβολής, με έντονα ειρωνική συμπεριφορά και ισχυρές τάσεις εξουσίας πάνω στους άλλους, ένας άνθρωπος που δεν αποδέχεται την αλήθεια εύκολα, που δεν μπορεί να συνεργαστεί με άλλα άτομα σε ισότιμη βάση και που προσπαθεί συνεχώς να υπερισχύει των άλλων, συνήθως κρύβει μέσα του το φόβο για το παιδικό του παρελθόν.
Αυτός ο φόβος εκφράζεται με μια έντονη και μόνιμη ανησυχία μην τυχόν αποκαλύψει κανείς το πραγματικό οικογενειακό του περιβάλλον για το οποίο το άτομο ντρέπεται και κρατάει καλά κρυμμένα "τα φαντάσματα" που τον στοιχειώνουν, αναπτύσσοντας μεθοδικά ένα προφίλ "ανώτερου όντος" που τελικά όμως οδηγεί το άτομο αυτό σε ψυχονευρωτικά σύνδρομα.