Ο μαχητής στην τύφλα του τα βλέπει όλα ωραία
Κάθε φορά γίνεται και πιο επίκαιρη.
Κάθε φορά την καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι...
Η ιδέα μου δόθηκε από το ποίημα του Coleridge "the spleeping fighter" .
Η ελεύθερη διασκευή μου ταιριάζει σε κείνον που το παίζει ...και πολύ "μαχητής" αλλά κατά βάση είναι ένα ανθρωπάκι που ζει στο ψέμα και στον αυτοθαυμασμό...............μέχρι που ξυπνάει απότομα μια μέρα.................... και "η ραγισμένη του μαγκιά ξεφτίζει πια μοιραία"....
Δύσκολο πράγμα να το παίζεις μαχητής.
Δουλειά σκληρή και χωρίς ΙΚΑ.
Να σου ζητούν "τον ταύρο απ' τα κέρατα" όλη την ώρα;
Τι διάολο γέμισε ο κόσμος ταύρους πια;
Η μήπως απαιτητικούς απείθαρχους ανθρώπους
που δεν σ΄αφήνουνε ποτέ στην ησυχία σου;
Ολο προβλήματα η ζωή του μαχητή. Να πας εδώ, να πας εκεί,
να φτιάξεις, να μπαλώσεις, να μαζέψεις,
να πιεις κανά ποτό, να παίξεις καμμιά πρέφα
στο πίσω το δρομάκι που δε βλέπουνε οι δούλοι σου
μη γίνεις και ρεζίλι ολότελα.
Είναι που είσαι ο μαχητής κι η πρέφα δεν προβλέπεται
στη σύμβαση για το καλό σου μάρκετινγκ.
Πουλάς καλύτερα σαν το καλό παιδί με σπίτι και οικογένεια.
Που λέτε με τον ταύρο είναι το πρόβλημα.
Πώς να τον πιάσεις κάθε τόσο απ' τα κέρατα;
Είναι που δεν τον βλέπεις καθαρά τον άτιμο.
Κάτι που κουνιέται αυτός, κάτι που κουνιέσαι εσύ από το βραδυνό ξενύχτι,
άστα να πάνε, μην τα συζητάς.
Καμμιά φορά τον βλέπεις και διπλό
και τετραπλό. Ζυγό νούμερο πάντως.
Καμμιά φορά ούτε που προλαβαίνεις να τον δεις.
Ερχεται ο αναθεματισμένος καταπάνω σου,
σε ρίχνει, σε ποδοπατάει, σε λιώνει.
Χάλια η στολή με τα γαλόνια, ένα σύσκατο !
Το κακό πούρχεται ολόισια πάνω σου πού να το δεις σε τόση τύφλα;
Είσαι γενναίος ! Και δυνατός ! Και σίγουρος !
Τόσο σίγουρος που όταν πέτρες σου πετούν κι ακόντια
λες μετά βεβαιότητας πως οι πληγές σου τρέχουν βυσινάδα.
Το ψέμα ανάγκη στη ζωή του μαχητή.
Είσαι ωραίος ! Και μάγκας ! Και άξιος !
Τόσο "άξιος" που οι φίλοι φεύγουν τρέχοντας.
Τα κατορθώματά σου δεν τ' αντέχουν πια.
Εσύ όμως λες πώς πάνε για τσιγάρα
και πως θάρθουνε.
Κι ήσυχος πέφτεις για να κοιμηθείς.
Κουράστηκες πάλι σήμερα με τόσες μάχες.
Ευτυχώς όμως ξέρεις να μην αγαπάς
κανέναν περισσότερο από τον εαυτό σου.
Κι ας κάνεις δήθεν τον πονόψυχο.
Το μόνο που ήθελες σε τούτη τη ζωή αληθινά
είναι μια πολυθρόνα κουνιστή,
εκεί να ονειρεύεσαι το μεγαλείο σου
και να το σκέφτεσαι χωρίς δυσάρεστα εμπόδια.
Ποιος να σ' εμποδίσει τάχα εσένανε;
Εμπόδιο δεν ξέρεις τι θα πει.
Πατάς ότι μπροστά σου θα βρεθεί, σκουλήκι που το λιώνεις.
Είσαι μεγάλος εσύ !
Τόσο "μεγάλος" που τα χέρια, η γλώσσα, το μυαλό ποτέ δεν συντονίζονται.
Ετσι ότι θέλεις πάντα λες, χωρίς αρχή και τέλος.
Αλλά γιατί να μην το πεις; Πληρώνεις κανα φόρο;
Μες στο μακάριο ύπνο σου ουρί του παραδείσου
για να σε νανουρίσουν έρχονται, με τις κοιλίτσες έξω,
γιατί τα όμορφα τα ορέγεσαι.
Είναι καιρός που πέταξες το γιδοτόμαρο και πήρες θερμοφόρα
και παλτό καλό δερμάτινο.
Κατάφερες να γίνεις ότι σκέφτηκες.
Τι άλλο να ζητήσεις πια; Ολα τ' απέκτησες από το τίποτα.
Ερποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά σου
σαν τους σαλιάγκους σιχαμένος αλλά ακάθεκτος.
Μαχητικός και σίγουρος πως κάποια μέρα
η πλάση θα σε κάνει βασιλιά.
Με κείνο το χαμόγελο το γλίτσικο ξεγέλασες τους πάντες.
Ολοι φώναζαν "ζήτω στο παλλικάρι".
Ενας μπερδεύτηκε και είπε "σαλιγκάρι"
Ακόμα κρέμεται στα δέντρα το τομάρι του
να μάθουν πια οι υποτακτικοί να μη μιλάνε.
Κι έτσι όμορφα πέρασαν πολλά χρόνια.
Μακάρια, ειρηνικά, νωχελικά.
Βαλς στο ρυθμό του τίποτα.
Το μέλλον εσύ χάραξες στα μέτρα σου
να σε περιλαμβάνει με τους κολλητούς.
Ενας εκ δεξιών, άλλος εξ ευωνύμων, τρίτος πιο χαμηλά στα πόδια σου.
Και οι chear leaders απαραίτητες με τις φουστίτσες τους
να δείχνει πια η γκλαμουριά σε όλη της την έκταση.
Χαρά κι αυτές οι χαζοβιόλες.
Κι άλλοι πιο πίσω κλόουν μπόλικοι.
Ο κάθε μαχητής έχει τους κλόουν του.
Αξεσουάρ της μοναξιάς και της απελπισίας του.
Κι ήρθε μια μέρα αλλόκοτη κι αλλιώτικη.
Μέρα που όλοι είπανε αργότερα "αρχή αδιεξόδου".
Ενας που πούλαγε καθρέφτες έφτασε στο παλάτι σου.
Αγόρασες και χρυσοπλήρωσες τον πιο καλό.
Εναν ολόσωμο να βλέπεις το μεγαλείο σου ολόκληρο,
με τα παπούτσια και τις κάλτσες.
Τον έστησες, τον γυάλισες και τον καμάρωνες
που τόσο ωραίο σ' έδειχνε.
Αλλά μες στον καθρέφτη αυτό
κάποιοι περίεργοι υποτακτικοί
με δήθεν γνώσεις κι άλλα τέτοια περιττά,
βλέπανε κι άλλα πρόσωπα
πίσω από σένα να στριμώχνονται
Μικρά, μεγάλα, ύποπτα και πονηρά.
Με αδηφάγα βλέμματα, με σκέψεις σκοτεινές.
Νέα γενιά παμφάγων.
Μες στον καθρέφτη, βλέπεις, όλα φαίνονται.
Για πότε γύρισε βοριάς κι εσύ δεν το κατάλαβες.
Ούτε χαμπάρι πήρες για τις αλλαγές
που γίνανε και γίνονται
ενώ κοιμάσαι σίγουρος πώς όλα μένουν στη θέση που τα έβαλες.
Το πώς ο δρόμος έκλεισε ποτέ δεν θα το μάθεις.
Η ραγισμένη σου μαγκιά ξεφτίζει πια μοιραία.
Παντού και πάντα αυτό γίνεται ...
Ο "μαχητής" στην τύφλα του τα βλέπει όλα ωραία.
Κάθε φορά την καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι...
Η ιδέα μου δόθηκε από το ποίημα του Coleridge "the spleeping fighter" .
Η ελεύθερη διασκευή μου ταιριάζει σε κείνον που το παίζει ...και πολύ "μαχητής" αλλά κατά βάση είναι ένα ανθρωπάκι που ζει στο ψέμα και στον αυτοθαυμασμό...............μέχρι που ξυπνάει απότομα μια μέρα.................... και "η ραγισμένη του μαγκιά ξεφτίζει πια μοιραία"....
***********
Δύσκολο πράγμα να το παίζεις μαχητής.
Δουλειά σκληρή και χωρίς ΙΚΑ.
Να σου ζητούν "τον ταύρο απ' τα κέρατα" όλη την ώρα;
Τι διάολο γέμισε ο κόσμος ταύρους πια;
Η μήπως απαιτητικούς απείθαρχους ανθρώπους
που δεν σ΄αφήνουνε ποτέ στην ησυχία σου;
Ολο προβλήματα η ζωή του μαχητή. Να πας εδώ, να πας εκεί,
να φτιάξεις, να μπαλώσεις, να μαζέψεις,
να πιεις κανά ποτό, να παίξεις καμμιά πρέφα
στο πίσω το δρομάκι που δε βλέπουνε οι δούλοι σου
μη γίνεις και ρεζίλι ολότελα.
Είναι που είσαι ο μαχητής κι η πρέφα δεν προβλέπεται
στη σύμβαση για το καλό σου μάρκετινγκ.
Πουλάς καλύτερα σαν το καλό παιδί με σπίτι και οικογένεια.
Που λέτε με τον ταύρο είναι το πρόβλημα.
Πώς να τον πιάσεις κάθε τόσο απ' τα κέρατα;
Είναι που δεν τον βλέπεις καθαρά τον άτιμο.
Κάτι που κουνιέται αυτός, κάτι που κουνιέσαι εσύ από το βραδυνό ξενύχτι,
άστα να πάνε, μην τα συζητάς.
Καμμιά φορά τον βλέπεις και διπλό
και τετραπλό. Ζυγό νούμερο πάντως.
Καμμιά φορά ούτε που προλαβαίνεις να τον δεις.
Ερχεται ο αναθεματισμένος καταπάνω σου,
σε ρίχνει, σε ποδοπατάει, σε λιώνει.
Χάλια η στολή με τα γαλόνια, ένα σύσκατο !
Το κακό πούρχεται ολόισια πάνω σου πού να το δεις σε τόση τύφλα;
Είσαι γενναίος ! Και δυνατός ! Και σίγουρος !
Τόσο σίγουρος που όταν πέτρες σου πετούν κι ακόντια
λες μετά βεβαιότητας πως οι πληγές σου τρέχουν βυσινάδα.
Το ψέμα ανάγκη στη ζωή του μαχητή.
Είσαι ωραίος ! Και μάγκας ! Και άξιος !
Τόσο "άξιος" που οι φίλοι φεύγουν τρέχοντας.
Τα κατορθώματά σου δεν τ' αντέχουν πια.
Εσύ όμως λες πώς πάνε για τσιγάρα
και πως θάρθουνε.
Κι ήσυχος πέφτεις για να κοιμηθείς.
Κουράστηκες πάλι σήμερα με τόσες μάχες.
Ευτυχώς όμως ξέρεις να μην αγαπάς
κανέναν περισσότερο από τον εαυτό σου.
Κι ας κάνεις δήθεν τον πονόψυχο.
Το μόνο που ήθελες σε τούτη τη ζωή αληθινά
είναι μια πολυθρόνα κουνιστή,
εκεί να ονειρεύεσαι το μεγαλείο σου
και να το σκέφτεσαι χωρίς δυσάρεστα εμπόδια.
Ποιος να σ' εμποδίσει τάχα εσένανε;
Εμπόδιο δεν ξέρεις τι θα πει.
Πατάς ότι μπροστά σου θα βρεθεί, σκουλήκι που το λιώνεις.
Είσαι μεγάλος εσύ !
Τόσο "μεγάλος" που τα χέρια, η γλώσσα, το μυαλό ποτέ δεν συντονίζονται.
Ετσι ότι θέλεις πάντα λες, χωρίς αρχή και τέλος.
Αλλά γιατί να μην το πεις; Πληρώνεις κανα φόρο;
Μες στο μακάριο ύπνο σου ουρί του παραδείσου
για να σε νανουρίσουν έρχονται, με τις κοιλίτσες έξω,
γιατί τα όμορφα τα ορέγεσαι.
Είναι καιρός που πέταξες το γιδοτόμαρο και πήρες θερμοφόρα
και παλτό καλό δερμάτινο.
Κατάφερες να γίνεις ότι σκέφτηκες.
Τι άλλο να ζητήσεις πια; Ολα τ' απέκτησες από το τίποτα.
Ερποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά σου
σαν τους σαλιάγκους σιχαμένος αλλά ακάθεκτος.
Μαχητικός και σίγουρος πως κάποια μέρα
η πλάση θα σε κάνει βασιλιά.
Με κείνο το χαμόγελο το γλίτσικο ξεγέλασες τους πάντες.
Ολοι φώναζαν "ζήτω στο παλλικάρι".
Ενας μπερδεύτηκε και είπε "σαλιγκάρι"
Ακόμα κρέμεται στα δέντρα το τομάρι του
να μάθουν πια οι υποτακτικοί να μη μιλάνε.
Κι έτσι όμορφα πέρασαν πολλά χρόνια.
Μακάρια, ειρηνικά, νωχελικά.
Βαλς στο ρυθμό του τίποτα.
Το μέλλον εσύ χάραξες στα μέτρα σου
να σε περιλαμβάνει με τους κολλητούς.
Ενας εκ δεξιών, άλλος εξ ευωνύμων, τρίτος πιο χαμηλά στα πόδια σου.
Και οι chear leaders απαραίτητες με τις φουστίτσες τους
να δείχνει πια η γκλαμουριά σε όλη της την έκταση.
Χαρά κι αυτές οι χαζοβιόλες.
Κι άλλοι πιο πίσω κλόουν μπόλικοι.
Ο κάθε μαχητής έχει τους κλόουν του.
Αξεσουάρ της μοναξιάς και της απελπισίας του.
Κι ήρθε μια μέρα αλλόκοτη κι αλλιώτικη.
Μέρα που όλοι είπανε αργότερα "αρχή αδιεξόδου".
Ενας που πούλαγε καθρέφτες έφτασε στο παλάτι σου.
Αγόρασες και χρυσοπλήρωσες τον πιο καλό.
Εναν ολόσωμο να βλέπεις το μεγαλείο σου ολόκληρο,
με τα παπούτσια και τις κάλτσες.
Τον έστησες, τον γυάλισες και τον καμάρωνες
που τόσο ωραίο σ' έδειχνε.
Αλλά μες στον καθρέφτη αυτό
κάποιοι περίεργοι υποτακτικοί
με δήθεν γνώσεις κι άλλα τέτοια περιττά,
βλέπανε κι άλλα πρόσωπα
πίσω από σένα να στριμώχνονται
Μικρά, μεγάλα, ύποπτα και πονηρά.
Με αδηφάγα βλέμματα, με σκέψεις σκοτεινές.
Νέα γενιά παμφάγων.
Μες στον καθρέφτη, βλέπεις, όλα φαίνονται.
Για πότε γύρισε βοριάς κι εσύ δεν το κατάλαβες.
Ούτε χαμπάρι πήρες για τις αλλαγές
που γίνανε και γίνονται
ενώ κοιμάσαι σίγουρος πώς όλα μένουν στη θέση που τα έβαλες.
Το πώς ο δρόμος έκλεισε ποτέ δεν θα το μάθεις.
Η ραγισμένη σου μαγκιά ξεφτίζει πια μοιραία.
Παντού και πάντα αυτό γίνεται ...
Ο "μαχητής" στην τύφλα του τα βλέπει όλα ωραία.
Λέξη λέξη γράψατε μόνοι σας το ποίημα πατώντας άτσαλα πάνω στην ψυχή μας και βήμα βήμα φτάσατε εκεί που φτάσατε......
Τώρα .... καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια.......
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας