Συνέπειες της πρωθυπουργικής απελπισίας

Οσοι από μας στις καθοριστικές για το μεταπολιτευτικό μας σύστημα δεκαετίες του 80 και 90 κινηθήκαμε σε πολιτικούς χώρους, ενταχθήκαμε σε κομματικά όργανα και δουλέψαμε για ότι πιστεύαμε σωστό μέσα σε συλλογικά κλαδικά όργανα αλλά και όσοι ζήσαμε «από μέσα» το ελληνικό δημόσιο τα τελευταία τριάντα χρόνια, δυστυχώς έχουμε μόνιμη πια την «πετριά» να πολιτικολογούμε και να καταθέτουμε τις απόψεις μας.
Η σημερινή τοποθέτησή μου μάλλον εσωτερική παρόρμηση είναι μέσα στο απίθανο πολιτικό «θέατρο του παραλόγου» που ζούμε, όπου όλοι έχουμε την ανάγκη να εξωτερικεύουμε τον τρομερό θυμό μας για τα τεκταινόμενα γύρω μας.

Μετά τις αψυχολόγητες εξαγγελίες του πρωθυπουργού προχτές περί δημοψηφίσματος δεν νομίζω ότι υπάρχει έλληνας ή ευρωπαίος΄, με κοινό νου, που να αμφιβάλλει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται πλέον σε τραγική απελπισία. Αυτό τόνιζαν χτές όλα τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ΜΜΕ προσθέτοντας ότι κανείς πια δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στον Παπανδρέου, αφού άλλα συμφώνησε με την Τρόικα και χωρίς να κάνει καμμιά αναφορά σε δημοψήφισμα αιφνιδίασε τους πάντες εξαπολύοντας μια εκβιαστική ρουκέτα προς τους Ελληνες, και εν πολλοίς, και προς τους ευρωπαίους εταίρους που αντιλήφθηκαν πλέον ότι ο dear George μόνο την πολιτική του επιβίωση επιδιώκει. 

Ενας άπειρος πρωθυπουργός, περισσότερο ερασιτέχνης πολιτικός από όσο επιτρέπουν οι σημερινές συνθήκες, χαμένος σε αδιέξοδες προσωπικές πολιτικές, κολλημένος σε στεγανά που χρόνια τώρα τον συνοδεύουν στην πολιτική διαδρομή του (όπως γνωρίζουν οι πιο κοντινοί του) και ανίκανος να δει πέρα από τα μεσοαστικά δεδομένα αμερικάνικου τύπου με τα οποία ανατράφηκε δεν κατάφερε καταρχήν να πείσει τους έλληνες ότι οι τεράστιες οικονομικές θυσίες που τους ζήτησε θα οδηγήσουν κάποτε σε ανάκαμψη της χώρας και έξοδο από την κρίση. Πέρα όμως απ' αυτό με τη φυσική του παρουσία και την λειτουργία της κυβέρνησής του δεν κατάφερε να πείσει ότι συμπάσχει με τον λαό του και συν-επωμίζεται τις ευθύνες και τις στερήσεις.
Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι θα έκανε ο λαοφιλής ή λαοπλάνος, κατ΄άλλους, πατέρας του Ανδρέας Παπανδρέου αν κυβερνούσε σήμερα. Οι συνθήκες είναι σημαντικά διαφορετικές. Δεν έχει νόημα να αναζητάμε σε ηγέτες άλλων εποχών διεξόδους και λύσεις για τη σημερινή δυσχερή διεθνή -και όχι μόνο ελληνική - συγκυρία. 

Η κοινώς ομολογούμενη όμως απελπισία του Παπανδρέου οδηγεί, όχι πια σε ακροβατισμούς, αλλά σε διεθνή εξευτελισμό και καταρράκωση τη χώρα. Οι σπασμωδικές κινήσεις του Παπανδρέου, όπως η εξαγγελία ενός παράλογου και ανόητου δημοψηφίσματος αλλά και η άνευ λόγου αντικατάσταση της ηγεσίας του στρατεύματος, έδωσε αφορμή για κακόβουλα σχόλια στη γαλλική εφημερίδα Le monde και σε άλλα διεθνή ΜΜΕ περί κινδύνου στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα, κάτι που επέτεινε τους κινδύνους για τις διεθνείς χρηματαγορές με συνέπεια κυριολεκτική κατρακύλα των διεθνών χρηματιστηρίων. Αντί δηλαδή να προσπαθεί ο Πρωθυπουργός να εξασφαλίσει πάση θυσία την μίνιμουμ ασφάλεια και ηρεμία στη χώρα τορπιλίζει με τις απερισκεψίες και τους ερασιτεχνισμούς του το κλίμα και τις εντυπώσεις για την Ελλάδα διεθνώς.
Παράλληλα, όποιος διαβάσει τις πρόσφατες επιστολές Βενιζέλου προς την πρόεδρο του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ διαπιστώνει με αηδία και οργή ότι πρόκειται για επιστολές "υποτελούς" προς "αφεντικό". Τολμά να λέει ότι "περιορίσαμε τους μισθούς των 1200 ευρώ" ενώ πουθενά δεν βλέπουμε να υπάρχει μνεία για φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, που ανεξέλεγκτο κατατίθεται σε ελβετικές τράπεζες ή διακινείται ελεύθερα στη χώρα μας. Καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μειώνονται δραματικά οι μισθοί ταυτόχρονα με τα αφορολόγητα όρια, εξανεμίζεται κάθε ελπίδα εργασίας για χιλιάδες άνεργους, προετοιμάζεται πυρετωδώς μια εργασιακή εφεδρεία που κανείς δεν γνωρίζει ως πού θα φτάσει ενώ κερδοσκοπούν αναιδέστατα οι συνήθεις τζογαδόροι των κρίσεων ετοιμάζοντας τα καινούργια "colpo grosso" τους.
Τραγικό παράδειγμα της σημερινής κατάστασης είναι ο μισθωτός των 1500 ευρώ (προ περικοπών). Αυτός εισέπραξε μια γενναία μείωση του μισθού του κατά 250-300 ευρώ που με την μείωση του αφορολόγητου ορίου έφτασε στα 400-450 ευρώ. Πάνω σ' αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, που τυχαίνει να έχει, όπως το 80% των Ελλήνων και ένα σπίτι να μένει, πέφτει κατακέφαλα και το αντισυνταγματικό (κατά πάσα πιθανότητα) χαράτσι της ΔΕΗ που κυμαίνεται από 250-500 ευρώ. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να συντηρήσει παράλληλα και την αλληλεγγύη προς τους ανέργους (με το 2% του μισθού του), αυτός πρέπει να αγοράζει το πετρέλαιο στην εξωπραγματική τιμή των 1090 ευρώ τον τόνο για να θερμανθεί. Ο μέσος αυτός έλληνας είναι υπάλληλος υπουργείου, αστυφύλακας, δάσκαλος, συνταξιούχος. Παράλληλα το ίδιο το κράτος δεν λαμβάνει καμμιά μέριμνα για τον άνεργο, καμμιά ανάπτυξη για τον ελεύθερο επαγγελματία που βλέπει τους πελάτες του να βάζουν απανωτά "φέσια" αδυνατώντας να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Με τις συνεχείς μειώσεις μισθών νεκρώνεται η αγορά αφού οι πολίτες προσπαθούν να εξασφαλίσουν απλώς τα προς το ζην και παύουν εντελώς οποιαδήποτε άλλη συναλλαγή. Μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο και αρκετοί εμπορικοί δρόμοι που έσφυζαν από ζωή ερημώνουν.
Για να μη μιλήσουμε και για το έκτρωμα του Καλλικράτη που καταδικάζει τους Δήμους σε αδράνεια και γενικότερη υποβάθμιση. Η μεγαλύτερη αυτοδιοικητική αλλαγή στην χώρα φτιάχτηκε στο πόδι από εμμονικούς ή ρομαντικούς, που όμως κατέληξαν στο ίδιο φιάσκο.
Με όλα τα παραπάνω, ποιός θα κάνει Χριστούγεννα φέτος στην Ελλάδα; Θα καταφύγουν οι έλληνες στα συσσίτια της Εκκλησίας ή θα γυρίσουμε στην εποχή των εράνων φιλοπτώχων ταμείων υπέρ αποκαταστάσεωs αναξιοπαθούντων;
Η κυβέρνηση Παπανδρέου θα μείνει στην ιστορία σαν η μοναδική σοσιαλιστική κυβέρνηση που δεν άγγιξε καθόλου το μεγάλο κεφάλαιο και ξέσπασε την άδικη και φορομπηχτική της πολιτική στο εύκολο θύμα, τον μικρομεσαίο Ελληνα, που έχει φτάσει στα όριά του, σιχαίνεται ότι βλέπει και ότι ακούει και ένα μόνο πράγμα θέλει : να απαλλαγεί από αυτή την άνανδρη κυβέρνηση που υφάρπαξε ψήφους με το ευφυολόγημα "λεφτά υπάρχουν" και σήμερα μας λέει " ρίχτε τα και σκάστε". Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν βλέπουμε καμμιά προσπάθεια ανάπτυξης των δυνατοτήτων της χώρας μας (προσέλκυση επενδυτών, αξιοποίηση φυσικού πλούτου) και καμμιά προοπτική εισροής χρήματος στα ταμεία του κράτους. Ανακυκλώνουμε τη φτώχεια μας σαν να είμαστε καθυστερημένοι διανοητικώς και μας λένε ότι αυτό, και μόνο αυτό, πρέπει να κάνουμε.
Πιστεύω πώς αρκετά μοιραστήκαμε την απελπισία του κ. Παπανδρέου και αρκετά περπατήσαμε μαζί του σ΄αυτό το δρόμο που μας οδήγησε "εκόντες άκοντες". Δεν υπάρχει χρόνος να ψυχαναλύσουμε άλλο τον πρωθυπουργό, ούτε να του χαρίσουμε την εύκολη αθώωση της δικής μας αυτοκριτικής. Ο καθένας έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, αυτό είναι βέβαιο, αλλά ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν τεράστιες ευθύνες για τους χειρισμούς τους και για τις κούφιες υποσχέσεις τους.  Εκβιαστικά διλήμματα και αδιέξοδα δεν υπάρχουν στη Δημοκρατία.
Είναι ώρα να αποχαιρετήσουμε τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου και να τραβήξουμε νέο δρόμο. Με στερήσεις και θυσίες ναι, αλλά δίκαιες προς όλους και με στόχο και πρόγραμμα, που αυτή η κυβέρνηση δεν μας έπεισε ότι διαθέτει.

Είναι ώρα λοιπόν να μαζέψει ο κύριος Παπανδρέου την προσωπική του απελπισία και την αδιέξοδη πολιτική του και επιτέλους να πάει σπίτι του. Εάν θέλει να συμπεριλαμβάνεται ακόμα στους Ελληνες. 

Αυτό τουλάχιστον ζητάνε τα "περήφανα νιάτα" και τα "τιμημένα γηρατειά" που έλεγε ο πατέρας του.